дєньок

Сьогодні наснився жахливий кошмар. У найкращих традиціях дешевих трилерів: потяг сходить з рейок, вогонь, жертви, привиди, фотографії померлих. Довго переказувати не кортить.
А в універі сьогодні я побачила як виглядає наш деканат і дізналась, що я тепер - Голова Студентської ради факультету.
Що це означає і що тепер робити?

Do It Like a Dude

It's a sad sad situation

Від нєфіг дєлать зробила собі портфоліо студента. І заплакала. Стидоба. Треба братись за роботу. Бенефіти з першого курсу закінчились, а у другому я ще й не думала працювати. Блін, і лікарняний ось-ось закінчиться... Б*юсь об заклад, мої керівники вже й забули як я виглядаю.

Szymborska

Про людей і котів Микола Рябчук

Umrzeć - tego nie robi się kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.
Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.

I żadnych skoków pisków na początek.

Rosencrantz and Guildenstern

- Did you ever think of yourself as actually dead, lying in a box with a lid on it?
- No.
- Nor do I, really. It's silly to be depressed by it. I mean, one thinks of it like being alive in a box. One keeps forgetting to take into account the fact that one is dead, which should make all the difference, shouldn't it? I mean, you'd never know you were in a box, would you? It would be just like you were asleep in a box. Not that I'd like to sleep in a box, mind you. Not without any air. You'd wake up dead, for a start, and then where would you be? In a box. That's the bit I don't like, frankly. That's why I don't think of it. Because you'd be helpless, wouldn't you? Stuffed in a box like that. I mean, you'd be in there forever, even taking into account the fact that you're dead. It isn't a pleasant thought. Especially if you're dead, really. Ask yourself, if I asked you straight off, "I'm going to stuff you in this box. Now, would you rather be alive or dead?" Naturally, you'd prefer to be alive. Life in a box is better than no life at all, I expect. You'd have a chance, at least. You could lie there thinking, "Well. At least I'm not dead. In a minute somebody is going to bang on the lid, and tell me to come out." [bangs on lid] "Hey, you! What's your name? Come out of there!"
***
Whatever became of the moment when one first knew about death? There must have been one. A moment. In childhood. When it first occurred to you that you don't go on forever. Must have been shattering, stamped into one's memory. And yet, I can't remember it. It never occurred to me at all. We must be born with an intuition of mortality. Before we know the word for it. Before we know that there are words. Out we come, bloodied and squalling, with the knowledge that for all the points of the compass, there's only one direction, and time is its only measure.